Vlak naast de Sint Nicolaaskerk op de Prins Hendrikkade was een klein en donker hoekje. Een echte pishoek. Toen ik er in een late avond langsliep stond daar een vent een hoorbaar klaterende plas te doen. Ik liep op hem af en pakte zijn broek laag in de kont vast en rukte omhoog. Hij uitte een kreet gevolgd door een uitdrukking waar de kerk van trilde. De kerk trilde opnieuw toen hij zich omdraaide, klaar om zijn belager aan te vliegen. Hij herkende in mij een lid van de Prinsemarij. Zijn woede was niet bedaard maar hij begon toch maar niet te vechten. "Als je nog eens wat weet": voegde hij me toe: "Sta ik hier in mijn broek te zeiken. Laat me uitpissen en geef me dan een bekeuring. Nou kan ik niet eens in een taxi naar huis want geen chauffeur neemt me zo mee" Dat leek mij zelfs een betere oplossing dan een bekeuring. 
|