Tja, daar zat je dan: Posthuis van Beuningenplein, je eerste tikverbaal moest geproduceerd worden. Ik heb het doorslagje nog thuis liggen. Zelfs de naam van de verdachte ken ik nog: Aquasie was zijn eerste voornaam en de rest zal ik voor mij houden.

Dat eerste verbaal was het resultaat van een verkeerscontrole op de Haarlemmerweg, waarbij wij de opdracht van de mentoren mee hadden gekregen dat elke overtreding een verbaal op moest leveren. Dat was goed voor de spreiding van je verbalen en het aantal.

Deze verdachte kon niet op eerste vordering het kentekenbewijs van zijn auto tonen, en dat mag niet, dus proces-verbaal.
Een tik-verbaal omdat er nog navraag gedaan moest worden bij de rijksdienst voor het Wegverkeer. Dat deed je in die tijd d.m.v. een briefje dat opgestuurd werd naar de RDW.

Met mooie volzinnen werd het resultaat dan verwerkt in je proces-verbaal "Bij navraag aan de Rijksdienst van het Wegverkeer te .... bleek mij, verbalisant, dat het kenteken ....... tenaamgesteld stond van verdachte voornoemd..."

Aan zo'n simpele overtreding zat heel wat typewerk. Maar goed, op de opleidingsschool hadden we niet voor niets een typediploma moeten halen. Tien vingers blind en ik weet niet hoeveel aanslagen per minuut.

Het is nu ruim 25 jaar later als ik dit testimonial tik.
Ik hanteer nu de beproefde vier-vingers-en-af-en-toe-kijken methode;-)

Maar goed, terug naar het Posthuis van Beuningen plein, waar ik aan mijn eerste typeverbaal zou beginnen.

Het was een ritueel:
eerst een bedrukt A-4tje met politielogo, district, dienst, het vogelkooitje en PRO JUSTITIA er boven, dan een carbon-velletje, dan een blanco A4-tje, weer een carbonvelletje en vervolgens een heel dun blanco A-4tje voor je eigen administratie.

Papieren netjes opstapelen en aanschudden en vervolgens in de Adler typemachine gedraaid.
Beginnen met het verbaal, en zoals Marten al eerder opmerkte in zijn testimonial de eerste zaak, hopen dat er niet meteen type- of taalfouten geproduceerd zouden worden.

Je kon er op wachten, een typefout..., backspace zat wel op de typemachine, maar niet zo dat de letter dan ook meteen weg was. Het doosje TypEX-velletjes zat standaard geplakt op de typemachines. Papier omhoog draaien, TypEx op het origneel, typEx op het doorslagje, papier weer op de juiste regelhoogte draaien en de goede letter typen....

Na verloop van tijd is het verbaal uiteindelijk helemaal geproduceerd en bij het uitdraaien van de papieren kon je dan het resultaat van je inspanningen zien.
1 proces-verbaal meteen in drievoud opgemaakt!
Handtekening eronder en met enige trots leverde ik mijn eerste verbaal in.

Het kon ook anders:

Variant 1:
Verbaal uit de tikmachine halen en er dan achterkomen dat je het carbonpapier er verkeerd tussengestopt had: de doorslag stond dan op de achterzijde van je voorblad. Kon je dus weer opnieuw beginnen.

Variant 2:

Tijdens het tikken even een bakkie halen en vervolgens weer doorgaan, totdat je bijna aan het eind van je A-4tje een getikte mededeling van je collega's tegenkwam in de zin van: "Goed verbaal man, maar begin nog maar en keer opnieuw"


Naarmate de tijd verstreek werd je steeds handiger en gingen de verbalen sneller en sneller.

De echte automatiseringsslag bij de Amsterdamse Politie heb ik echter niet meer meegemaakt. Toen ik het korps verliet (1986) kwamen net de macro's binnen WordPerfect 4.1 in zwang, overigens ontwikkeld door handige dienders.