Auteur: Franck van Dooren Jaar: onbekend

Practical Joke

Eén van mijn favoriete gelegenheden om na de dienst een afzakkertje te halen, alvorens naar huis te fietsen was een café gelegen op de Nieuwezijds Voorburgwal.
De eigenaresse van dit etablissement had een zoon en dochter, beide werkzaam in het café.
Ik was goed bevriend met de zoon des huizes, hetgeen resulteerde in regelmatige stapavonden in en rond de Jordaan.
Gezien ons beider drukke onregelmatige werk, werden deze avonden van te voren gepland.

Op een zomerse ochtend, in het begin van de jaren 90, reed ik alleen in een pitauto over de Nieuwezijds Voorburgwal en zag dat mijn vriend aan het werk was en besloot om een afspraak te maken voor een van onze stapavondjes.
Dit nam normal gesproken niet meer dan 1 of 2 minuten tijd inbeslag. Ik parkeerde de pitauto voor het café, stapte uit en sprak mijn vriend aan. In het café was een knappe vrouw aanwezig, die ik kende als een vriendin van de dochter des huizes.
We hadden elkaar vaker ontmoet en kenden elkaar. Ze groette mij bij naam en terwijl ik met mijn vriend in gesprek was, liep zij naar buiten.

Het volgende moment hoorde ik een autoportier dichtslaan en een auto wegrijden. Ik zag mijn vriend verschrikt naar buiten kijken en hij vertelde mij, dat mijn auto zojuist wegreed. Ik keek om en jawel hoor de pitauto was verdwenen.
Stom, stom, stom. Ik had de auto geparkeerd met draaiende motor en niet afgesloten. Het volgende moment hoorde ik een sirene loeien uit de richting van de Dam.

Mijn carriere vervloog voor mijn ogen. Hoe kon ik dit aan mijn chef verklaren. Het viel mij toen op, dat de vrouw die mij kort daarvoor begroet had niet meer aanwezig was en ik wist dat zij graag "practical jokes" uithaalde.

Ik besloot nog even te wachten, alvorens allerlei alarmbellen in werking te stellen. Mijn geduld werd beloond, want binnen enkele minuten verscheen de pitauto terug op de Nieuwezijds en werd geparkeerd op dezelfde plek. De vrouw stapte luid lachend uit, kwam naar mij toe en overhandigde mij de sleutels.

Zij gaf mij toen de raad die ik sindsdien altijd heb opgevolgd. "Laat nooit de sleutels in je auto zitten, terwijl je zelf niet in je auto zit". Vervolgens zei ze, dat automobilisten beter moesten worden opgeleid. Ze had grote moeite door het verkeer op de Dam te komen met zwaailicht en sirene aan. Andere automobilisten gingen gewoon niet voor haar opzij.
Tja, wat doe je dan, aanhouden terzake joy-rijden of meelachen als een boer met kiespijn. Ik deed het laatste en ging mijns weegs met een onbeschadigde pitauto en een deuk in mijn ego.

Mijn wraak echter was zoet.
Een jaar later zag ik haar Mercedes cabrio geparkeerd staan op de Nieuwmarkt en zag ik haar in café "De Zon" zitten. Ik had burgerdienst en liep naar binnen. Ik praattte een tijdje met haar en zag haar autosleutels op de bar liggen. Op een gegeven moment ging zij naar het toilet en liet haar sleutels onbeheerd op de bar liggen. Ik besloot haar met gelijke munt terug te betalen en heb uiterst relaxed en rondje met een Mercedes Cabrio gereden. Na ongeveer 15 minuten kwam ik terug en zag haar in gesprek met een geuniformeerde collega van de Warmoesstraat. Ik parkeerde haar auto en gaf haar haar sleutels terug met het advies nooit meer haar sleutels onbeheerd op een bar te laten liggen.

Als blikken konden doden, was ik ter plaatse in elkaar gestort.
Achteraf zag zij de humor er van in en besloten wij geen "practical jokes" meer met elkaar uit te halen.