Auteur: Marten de Vries jaar: midden jaren 70

Politiekeuring (1)

Cowboy of indiaan ben ik nooit geweest, maar het toeval wilde dat ik 18 maanden marinier ben geweest. Ik moest, als dienstplichtige, in militaire dienst en wilde graag bij de marine. Dan zag je nog eens iets van de wereld.
Ik werd echter goedgekeurd voor marinier waarop ik voor de keus werd gesteld: Of bij de landmacht of bij het korps mariniers. Uiteindelijk heb ik voor het laatste gekozen, omdat me werd verzekerd, dat een marinier uitgezonden kon worden naar de Antillen en dat leek me ook wel wat.
Uiteindelijk werd ik ook nog politieagent en hoe dat kwam wordt hieronder beschreven.

Nadat ik was afgezwaaid uit dienst, kreeg ik regelmatig folders in de bus van verschillende politiekorpsen, met het verzoek te solliciteren, maar dat leek me niks. Ik zag me niet als een bromsnor langs de kant van de weg staan, met bonnenboekje en pen, om iemand streng toe te spreken dat het achterlicht van de fiets niet brandde.

Ik was inmiddels 27 jaar en op een zaterdagavond, toen mijn vriendin (echtgenote-ex) en ik langs het hoofdbureau van politie liepen, zag ik aan de muur van het bureau een poster hangen. We waren onderweg naar het Leidseplein om daar in een restaurant een pizza te eten, om vervolgens naar de bioscoop te gaan.
Op deze poster stond een afbeelding van twee politieagenten in een drukke tram, met daaronder de tekst "Amsterdammer onder de Amsterdammers"
Dit was één van de weinige keren in m'n leven, dat een door een reclamebureau verzonnen tekst effect op me had.
"Waarom niet?", dacht ik. "Een aardige Amsterdamse politieagent is ook nooit weg".
Dan had ik een vaste baan en zat niet van negen tot vijf achter een bureau. Grijs van de sleur zou ik niet met pensioen gaan.
Daarbij zat ik op dat moment voor de twee keer, na terugkomst van een reis, zonder werk. Zelfs in die tijd ging het al slecht met de economie.
We hadden trouwplannen en om het maar eens populair te zeggen: "Een vak had ik nooit geleerd".
Ook dacht ik ineens aan de woorden van m'n vader: "Jongen, zorg dat je een baan bij de overheid krijgt. Je bent van de wieg tot het graf verzorgd en later heb je een goed pensioen". Dat had ik altijd een belachelijk opmerking gevonden, maar de laatste tijd zag ik toch regelmatig een blik in zijn ogen, alsof hij dacht: "Van die jongen komt nooit iets terecht". Waarschijnlijk ook, omdat ik sinds mijn diensttijd niet meer naar de kapper was geweest en het haar tot over mijn schouders hing.
Misschien dat mijn vader dan ook eens trots op me werd.

In die tijd stonden kranten en tijdschriften nog vol met advertenties van verschillende politiekorpsen. Daarbij was een bon afgedrukt, die, als men interesse had, kon worden opgestuurd.
Mijn vriendin was het er eigenlijk niet mee eens, maar ik had ineens het idee dat ik wist wat ik wilde worden en enige dagen later kocht ik een KRO-gids. De advertentie had ik snel gevonden en nadat ik de bon volledig ingevuld had opgestuurd, wachtte ik berustend af.

Enige weken later kreeg ik bericht. Ik werd uitgenodigd me te vervoegen aan het gebouw "De Eenhoorn", gevestigd James Wattstraat te Amsterdam, om me daar te onderwerpen aan een politiekeuring. De ochtend van die dag zou worden besteed aan de nodige psychologische tests en 's middag, na de geheel verzorgde lunch, zou een arts van de GG & GD de sollicitanten aan een medische keuring onderwerpen.
Lichtelijk onzeker, me afvragend of ik er wel goed aan deed, begaf ik me op de bewuste dag naar "De Eenhoorn".
Er waren een stuk of vijftien sollicitanten, waarvan er direct al één afviel. Na binnenkost kregen we een kop koffie, waarna onze lengte werd opgemeten en hij was te klein. Hij bedankte nog vriendelijk voor de koffie en ging naar huis.
Het verbaasde me, want ik kon me herinneren, dat ik wel eens een klein opdondertje in politie-uniform een parkeerbon had zien schrijven in de Kinkerstraat. Misschien was hij er in een onbewaakt ogenblik tussendoor geglipt.

Na de lunch en voor de medische keuring kregen we een gesprek met een oudere hoofdagent. De resultaten van de tests waren inmiddels bekend en ik werd de hemel in geprezen. Men kon wel zien dat ik al wat ouder was en de nodige levenservaring had.
Van die levenservaring was ik me niet zo bewust, en nu trouwens nog niet, maar als de tests dat uitwezen wie was ik dan om dat tegen te spreken.
Tevens werd me verteld dat de arts ziek was en dat de keuring die middag niet door zou gaan. Ik kon na het gesprek naar huis en zou binnenkort weer opgeroepen worden.

Ik kwam enthousiast thuis. Ik wist zeker dat ik goedgekeurd zou worden. De psychologische tests had ik met goed gevolg afgelegd en de medische keuring moest een "eitje" zijn. Uiteindelijk was ik marinier geweest en lichamelijk zou ik wel niets mankeren.
Mijn vriendin was wat sceptisch. Ze zag me nog steeds niet als bromsnor.

Enige weken later werd ik weer opgeroepen. Voor mijn gevoel stelde de keuring weinig voor. Er werd wat op m'n rug geklopt, ik moest, in onderbroek, tien kniebuigingen maken en vervolgens, nadat ik m'n onderbroek op m'n knieën had laten zakken, diende ik me voorover te buigen, waarna de arts in m'n anus gluurde. Hierbij bewaarde hij de nodige afstand, maar gelukkig had hij een bril op met zeer sterke glazen, dus hij zal het wel goed hebben kunnen zien. Na nog de nodige rek- en strekoefeningen kon ik weer gaan.

Intussen hadden mijn ouders woorden gehad over mijn sollicitatie. Op een dag werden ze gebeld door een werknemer van de Amsterdamse politie en mijn vader nam de telefoon op. In verband met m'n sollicitatie werden hem verschillende vragen gesteld. Op de vraag of ik wel eens gekke dingen had gedaan antwoordde mijn vader: "Ach, hij heeft eens een jointje gerookt. Maar zo is hij hè. Hij wil alles onderzoeken".
Misschien dacht pa mij te helpen door de man duidelijk te maken dat ik zeer geschikt was voor de politie, want bij moord en doodslag moest er toch ook van alles gedegen onderzocht worden. Echter, mijn moeder hoorde hem praten en nadat hij de telefoon had opgehangen kreeg hij de wind van voren.
Ze was bang dat ik afgekeurd zou worden, omdat zoiets toch niet paste bij een politieagent.

En dat werd ik ook. Na enige weken kreeg ik een brief thuis, waarin stond dat ik op medische gronden was afgekeurd. De reden van afkeuren werd in de brief niet vermeld, doch de uitslag kon ik bij mijn huisarts ophalen, die inmiddels ook bericht had gekregen.
Tevens werd medegedeeld, dat ik in overleg met mijn huisarts een herkeuring aan kon vragen, maar daartoe moest ik wel tien gulden storten op een gemeentegironummer. In die tijd bestond er in Amsterdam nog gemeentegiro.
Mocht ik alsnog worden goedgekeurd, dan zou ik die tien gulden teruggestort krijgen.

- wordt vervolgd -