Auteur: Ton Stellaard jaar: jaren '80

Onder de struiken

Ik heb ooit eens als begeleider gewerkt van een zogenaamde 9e dienstgroep.
Een bureau bestond destijds uit 8 dienstgroepen. De 9e dienstgroep was een groep bestemd voor jonge dienders die zojuist 3 maanden politieposthuis achter de rug hadden.

Uiteraard was ik mijn eigen tijd als 9e dienstgroeper niet vergeten. Daarvan wist ik nog dat je regelmatig in de maling werd genomen door je begeleiders. Dat vonden vooral de begeleiders leuk en bezorgde het lijdend voorwerp meestal een kort cq langdurend minderwaardigheidscomplex.

Samen met mijn maat wilde ik deze traditie in ere houden en we verzonnen een mooie stunt voor onze jonge collega's. We zorgden ervoor dat we degenen met de grootste mond de opdracht gaven.

Het was in de late avond van een erg koude dag.
De opdracht luidde als volgt: "Ga alvast naar de Haarlemmerweg 367. Daar zou een dode man onder de struiken liggen. We sturen straks een pitwagen achter jullie aan."

Mijn maat en ik wachtten op een reactie. Die bleef zeker 30 seconden uit.

Je hoorde ze bijna denken:
Hoe zat dat ook weer?
Afzetten?
Schouwarts bellen?
Recherche waarschuwen?
Is het erg eng?

Uiteindelijk hoorden we een timide stem uit de porto komen. "Oke. We gaan alvast ter plaatse." Na ongeveer een half uur kwam de post weer op de portofoon met de melding dat ze niet naar binnen konden omdat het hek was gesloten.
Ze meldden meteen ook even dat er aan de buitenzijde niemand onder de struiken lag. Op onze vraag: "weten jullie dat zeker?" kregen wij het antwoord dat zij echt goed aan de buitenkant hadden gekeken.
Hierop vroegen wij of zij door het hek naar binnen konden kijken.

Een paar momenten later hoorden wij: "Ja. We zien hier dat het begraafplaats Vredenhof is en dat er heel veel dode mensen onder de struiken liggen."

Op onze vraag of ze een schouwarts nodig hadden en de recherche hebben wij geen antwoord meer gekregen.

Het koppel is later die avond stilletjes naar huis gegaan.