Ik was kamerwacht die dag. Dat betekende dat ik elke binnengebrachte arrestant moest fouilleren en in de cel moest plaatsen. Ik had er al een paar gehad die dag. De fouilleringsruimte, een kleine ruimte zonder ramen, was kleiner dan de gemiddelde WC. Dat betekende dus dat ik al meerdere keren een neus vol met stank had gehad. Op een gegeven moment werd er een Braziliaan binnengebracht. Hij was in het bezit geweest van een kleine hoeveelheid heroïne. Hij moest dus "gepeld" worden. Het was kennelijk de eerste keer dat de man was aangehouden in Nederland, want hij toonde nog niet het doorgewinterde gedrag van onze vaste junks. Deze Braziliaan keek angstig om zich heen en wist niet wat er ging gebeuren. Ik had inmiddels de opdracht gekregen met hem aan de slag te gaan. Ik stond voor hem en terwijl ik mijn rubberen handschoenen aantrok sommeerde ik hem om zijn zakken leeg te maken. Ik zag hem uiterst bang kijken naar de handschoenen die ik aantrok. Hij begon plotseling hartverscheurend te huilen en smeekte mij hem niet te martelen. "No torture please, no torture." Nu was ik absoluut niet van plan deze jongen te martelen. Ik trok nog eens aan mijn handschoen en deze maakte een hard kletsend geluid tegen mijn pols. Dat werd de Braziliaan even teveel. Ik zag zijn ogen wegdraaien en kon hem nog net opvangen voordat hij de grond raakte. Hij was van angst en uitputting buiten bewustzijn geraakt. We hebben de man later nooit meer gezien in onze buurt. Hoe zou dat toch gekomen zijn.......? 
|