Auteur: Jolanda van de Weerd gewerkt op Groep 4, 1994-1998

Mien

Tijdens het begin van een nachtdienst reed ik samen met mijn collega op de Zeedijk. Op een gegeven moment zagen we op de vensterbank van een aldaar gevestigd café een vrouw zitten. Ik zal eerst maar de vrouw beschrijven zodoende kan iedereen zich een beeld vormen van het tafereel wat we zagen.
Ze zat eigenlijk niet maar hing meer tegen de gevel aan. Haar schoenen had ze uitgedaan en naast haar op de vensterbank gezet. Ze was flink gezet en ongeveer 65 jaar oud en gekleed in een jurk die alleen maar dames van haar leeftijd kunnen dragen. Ze was omringt door de vaste bezoekers danwel bewoners van de Zeedijk en vreselijk maar dan ook ontzettend dronken. Ondanks dat we probeerden kwam er geen zinnig woord uit haar. Ze wist wel dat ze dronken was, dat ze zere voeten had, dat ze Mien heette en dat alles met dubbele tong maar verder kwamen we echt niet.
Ja, wat moet je dan. Een vrouw die je oma kan zijn en dan ook nog zo dronken als een tor. Dit paste niet bij mijn beeld dat ik van oma's had. We konden het niet over ons hart verkrijgen om Mien zo maar te laten zitten en haar probleem niet de onze te maken. Dit was (toch) eigenlijk een opdrachtje "hulp verlenen aan hen die deze behoeven". Uiteindelijk hebben we besloten om haar in de pitauto te hijsen en op het bureau dan maar uit te zoeken waar ze vandaan kwam.
Dus Mien over de gehele achterbank in de pitauto. Door haar toestand en haar postuur kon ze niet gewoon rechtop zitten. Schoenen op schoot en naar het bureau.
Bij het bureau aan gekomen Mien weer uit de auto gehesen, schoenen mee en ze mocht naast Nico (wie kent hem niet) zitten.
Uiteindelijk kwamen we erachter dat ze ergens in A'dam Noord woonde. Samen met Henk (onze baliemedewerker) heb ik haar toen maar naar huis gebracht. Toen we in de IJtunnel reden begon het flink te stinken in de pitauto. Mien had in haar panty geurineerd. De rest van de weg hebben we maar met open raampjes afgelegd.
Eenmaal aangekomen bij haar woning werd de deur opengedaan door het kleinste en magerste opaatje wat ik ooit gezien heb. Wat een contrast. Mien ging op kousenvoeten direct door naar bed en het opaatje liet ons weten dat ze dit wel vaker deed. Vroeger in haar jongere jaren ging ze altijd stappen op de Zeedijk en ze kon de nostalgie niet missen. We werden hartelijk bedankt voor de moeite en reden vervolgens met open raampjes weer terug naar het bureau.