De opnamen voor de film "De Cock en de Moord in Extase" vonden dus plaats aan het bureau Warmoesstraat. Bijna alle recherchekamers waren omgebouwd, lampen en overal waren reclamestickers van de filmsponsors opgeplakt. Tussen onze werkzaamheden door werd er volop gefilmd. Sommige scenes moesten wel een tig-aantal keren over worden gedaan, met en zonder geluid enz. enz. Boven op de 3e etage was de kleedkamer van de cast; daar werd gekleed, gekapt en geschminkt. Dat je daar ook lekkere hapjes kon halen, dat hadden we heel snel door. Regelmatig werd de gang naar de 3e etage genomen door ons en we waren altijd welkom daar om iets te nassen. De lekkere hapjes waren een welkome aanvulling op ons (toch wel) eenvoudig van thuis meegekregen lunchpakketje. Soms waren er dagen dat de "cast" niets te doen had. Ron Brandsteder liep dan een beetje rond te lummelen op de afdeling en had volgens mij al snel het recherchewerk door. Kon hij nog iets leren voor de film. Op een dag moesten mijn toenmalige maat en ik iemand aan gaan houden. Een aanhouding buiten heterdaad en we hadden een last tot binnentreden bij ons. Ron vroeg ons of hij met ons mee mocht want hij had toch even niets te doen, zei hij. Waarom ook niet, dus hij mee met dat lange lichaam achter in de burgerauto. Onderweg vroeg hij wat we deden als de aan te houden persoon niet thuis was of wel thuis was, maar de deur niet opendeed. "Dan gaat er 'maatje 43' tegen de deur" zei ik droogjes. Aangekomen bij het desbetreffende pandje eerst maar even aangebeld. Geen respons. Kloppen dan maar. weer geen respons. Mijn maat en ik overlegden wat we zouden gaan doen, maar Ron was ons echter voor: "Maatje 46 dan maar?" vroeg hij. Aan zijn gezicht kon je zien dat hij stond te popelen om datgene te doen waar de politie het alleenrecht op had: het intrappen van deuren. Met toestemming van ons mocht Ron aan de slag. Ik moet nog zeggen dat wij al gezien hadden dat het geen makkie zou worden: een zeer solide deur met 4 pinsloten en 2 normale sloten. We namen aan de dat bewoner zijn bolwerk goed tegen ongewenst bezoek op deugdelijke wijze had afgesloten. Ik heb nog nooit iemand met zoveel overgave tegen een deur zien trappen. Maar openkrijgen? Niet dus. De deur week geen millimeter. Met de staart tussen de benen is Ron vervolgens weer ingestapt en reden we, zonder verdachte weliswaar, richting bureau. We hebben hem maar nooit gevraagd waarom hij enige tijd met zijn rechterbeen hinkte. 
|