Bij Jan ging alles schreeuwend. De eerste kennismaking, het afscheid na twaalf jaar en alles er tussen. Hij schreeuwde eigenlijk niet, hij praatte gewoon niet zachter. Hij had het als jonge kerel tot eerste stuurman op de kustvaart geschopt. Daar leer je schreeuwen want de zee maakt lawaai en ze moeten je ook horen met een zuidwester op. Hij vond het varen leuk maar zijn vrouw vond dat niet. Dus stapte hij aan wal en ging bij de Amsterdamse politie. Het werd de recherche aan de Warmoesstraat. Daar haalde hij zijn B-diploma en werd groepsbrigadier bij de uniformdienst, want zo ging dat in die dagen. Of hij rechercheren leuker vond dan brigadieren wisten we niet, want Jan had het nooit over vroeger. Hij was niet zwijgzaam of deed niet geheimzinnig, maar het kwam er eigenlijk nooit van. Misschien hebben we er wel te weinig naar gevraagd. We waren zo vol van onszelf. Wie ons niets wilde vertellen moest dat ook vooral niet doen. Het
landoffer bleek niet genoeg. Zijn vrouw kon er niet meer tegen en ging van hem
af. We wisten eigenlijk niet waar ze niet tegen kon want Jan had het nooit over
thuis. Niet dat hij er geheimzinnig of zwijgzaam over deed. Na
de scheiding ging Jan vaker mee naar ons stamcafé op de kop van de Zeedijk.
Maar aangezien hij aanleg tot drinken had - zoals zoveel van ons - besloot hij
te gaan studeren. Het werd rechten en we wisten niet waarom. Op
de Overtoom vuurde ik op de vluchtauto van twee overvallers. De wagen reed op
ons in en we gingen niet opzij. Ik richtte op de bestuurder en de trekker bewoog.
De beslissing was genomen. Toen boog hij af en ging er vandoor. Dat leek me beter
maar toch niet goed, dus schoot ik op de achterbanden en die sprongen waarop de
auto tot stilstand kwam. Iedereen in het korps kende Jan, tot in de hoogste rangen. Hij bulderde tegen iedereen, ook tegen die hoge rangen, maar het gebrul werd dan wel beleefd want ondanks zijn onaantastbare positie binnen het bureau was Jan een man die conflicten met het management omzichtig vermeed. Verder schreeuwde hij lustig door. Vloeken deed hij ook graag. Tegen ons en tegen iedereen. Schelden niet. Ik heb hem nooit iemand uit horen schelden. Geen junk, geen berover, geen moordenaar en geen verkrachter. En we hebben ze allemaal bij hem voorgeleid. Als meester in de rechten werd hij parketsecretaris in de Bijlmer. Als plaatsvervanger van de officier van justitie aan het politiebureau kon hij zich nu de hele dag bezig houden met zijn zo kleurrijk vervloekte strafrecht. Het leek ons niets voor hem maar we vroegen er niet naar want we wisten dat dit het einde van de groep was. Velen van ons waren al andere dingen gaan doen en aan het bureau werden de vaste dienstgroepen langzaam maar zeker vervangen door intekenroosters. We wisten dat vroeger op sterven lag. Maar we dachten dat de kat niet dood zou zijn zolang we de doos maar dicht lieten. Dus vroegen we nergens meer naar. Voor
Jan kroop het bloed uiteindelijk waar het niet gaan kon. Hij is terug waar de
meesten van ons niet meer terug zijn gegaan. In het centrum van Amsterdam. Niet
aan Warmoesstraat, dat hebben ze gesloten. Jammer voor wie er achterbleven, maar
voor ons gaf het een fijn gevoel. Na ons geen generatie die in onze stoelen zit
en - net als wij in onze tijd - lachend neerkijkt op een groepje oudgedienden
die toch niet begrijpen hoe het er nu aan toe gaat. 
|
