Ik was nog niet zo lang werkzaam op de Warmoesstraat toen ik met de ervaren hoofdagent Piet (Middelkoop) om 10.00 uur 's ochtends op de auto moest. Al keuvelend over koetjes en kalfjes reden we op de Oudezijds Achter. Daar werden we plots opgeschrikt door het bericht;"202, willen jullie gaan naar de Dam, voor Kras. Daar is een man en die heeft vermoedelijk een hartaanval gehad. De GGD rijdt ook." Verheugd door de dringende oproep kijk ik opzij en wil over het schone en noodzakelijke van de politie een gesprek aanknopen met Piet. Dan zie ik dat hij enigszins bleek is en wat weggetrokken. Op mijn vraag wat er aan de hand is, antwoordt hij:" Doe niet zo enthousiast man, ik weet niet meer hoe dat reanimeren moet. Dat is al weer zooo lang geleden, ik zweet peultjes." Inmiddels draai ik de Oude Kennissteeg in en besluit dat het hoog tijd wordt om de toeters en bellen te gaan gebruiken. Ik trek de knop uit en tegelijkertijd begint de sirene te loeien. In mijn jeugdige enthousiasme had ik echter de man op het trottoir, 1,5 meter naast ons, over het hoofd gezien. Die man, wakker geschrokken uit zijn mijmering door de gillende sirene krijgt ter plaatse bijna een hartverzakking en springt van schrik letterlijk een halve meter de lucht in. Hij weet te nauwer nood op zijn benen terecht te komen. Boos en geschrokken reageert hij met opgeheven hand. Ook Piet geeft naast mij een harde gil en krijgt een hartverzakking. Die ziet zichzelf al een tweede slachtoffer beademen en reanimeren. Geschrokken geeft hij mij een aantal dreunen op mijn schouder, al roepende:"Doe normaal man, straks moeten we er 2 reanimeren. Ik zit nog steeds te bedenken hoe het ook weer moet." Als ik opzij kijk ziet hij nog bleker dan eerst. Ik
grinnik om zoveel leuke dingen ineens hetgeen mij op een boze blik komt te staan. Inmiddels
komen we aan op de Dam en blijkt het slachtoffer al in de ambulance te liggen
en is zijn toestand stabiel. 
|