In het begin van de jaren 80 waren er op de Zeedijk een groot aantal kleine italiaanse handvuurwapens te koop voor f150,-- per stuk. Wij waren in die tijd altijd op zoek naar figuren die zo'n revolvertje bij zich hadden. Op een avond liep ik met een collega, ik weet waarachtig niet meer wie dat was, op de Zeedijk. Ik had wel een aardig neusje voor die wapens en had al diverse heren van hun speeltje ontdaan. Het was behoorlijk druk op de Dijk en er was een levendige handel. Op een gegeven moment zagen we een groepje mannen staan. Kennelijk werd daar flink gedeald. Op een paar meter afstand van dat groepje zag ik een Surinamer staan. Mijn grote teen begon weer eens te kriebelen, hetgeen betekende dat er toch wel wat met die kerel aan de hand was. Ik dacht direct aan een vuurwapen. Waarom ik dat dacht weet ik nu nog steeds niet, maar het was nu eenmaal zo. Daar er op de Dijk een noodverordening van toepassing was, welke elke voorbijganger op de Zeedijk tot verdachte maakte, was het een koud kunstje om hem even bij ons te roepen om hem aan de kleding te onderzoeken. Ik riep de man en net op dat moment zag ik dat hij er als een hazewindhond vandoor ging. In die tijd was mijn hobby hardlopen. Dat kon die Surinamer natuurlijk niet weten, anders had hij waarschijnlijk niet zo zijn best gedaan om te ontkomen. Een sprinter was ik niet, maar ik kon het heeeeeel lang volhouden. De Surinamer kon er kennelijk echter ook wat van. Het resultaat was natuurlijk een koddig gezicht. Een surinamer die achtervolgt wordt door een politieagent door de rosse buurt. Helaas bleef de afstand tussen hem en mij onveranderd ongeveer 30 meter. De achtervolging had zeker vijf minuten geduurd. Als je jong bent dan heb je nog geen idee wat er eigenlijk allemaal kan gebeuren en denk je alleen maar: "Die vent zal ik te pakken krijgen". Op een gegeven moment kwamen we weer op de Zeedijk uit. Op de kop van de Dijk was toendertijd een cafe gevestigd, waarvan de toegang afgsloten was met klapdeurtjes. Ik zag dat de man in vliegende vaart door de klapdeurtjes naar binnen rende. Ik dacht op dat moment geen seconde na en vloog achter hem aan met de gedachte: "Kip ik heb je". Ik had natuurlijk even na moeten denken aan mijn eerste voorgevoel want dan was ik beslist niet zo enthousiast geweest om die kroeg binnen te stormen. Te laat helaas. Op het moment dat ik al hijgend in de kroeg stond, zag ik mijn surinamer op twee meter afstand van mij staan. We keken elkaar recht in de ogen. Wat ik zag was een man die met twee handen zo'n voor ons welbekend italiaans revolvertje .22 in zijn handen hield en dat gevaarlijke ding recht op mijn hoofd gericht had. Net op het moment dat ik dacht: "Arnold, jongen, dit was het dan", zag ik dat de surinamer mij toch kennelijk wel een aardige jongen vond. Ik zag de twijfel in zijn ogen. Zal ik het wel of zal ik het niet doen? Tot mijn grote opluchting deed hij het niet en gooide het revolvertje in een even verderopstaande prullenbak. Daarna heb ik de man aangehouden en keurig in de handboeien naar het buro gebracht. Daarna heb ik het aanhoudingsverbaal getypt en gewoon weer lekker de straat op gegaan. Het drong kennelijk nog niet zo door wat er allemaal had kunnen gebeuren. Jaren later heb ik die beelden nog vaak teruggezien in mijn dromen. Vooral na de dood van mijn collega Jaap Honing. Uiteindelijk is dit alles weer verwerkt en heeft het een plekje gekregen. Zo zie je maar. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn in je werk en zeker niet op die vierkante kilometer. 
|