Het was volgens mij ergens in 1992. Vaak zaten we op het tussenperron metro bij de Camperbrug. Je had daar een deur met wel 1000 gaten van precies een centimeter doorsnede. Als je achter die deur een uur had zitten posten op dealers en je kwam er weer uit dan zag je twee uur daarna nog allemaal vlekken voor je ogen. Alsof je de wereld nog bekeek vanachter die deur. Maar goed op een gegeven moment hadden we toch al heel wat dealers weten te vangen. Enkele dealers en junks vonden het toch wat vreemd, want hoe kon dat nou. Inmiddels zat ik weer achter de deur met gaatjes en na ongeveer een half uur kwamen de eerste junks alweer op het tussenperron staan. Op hun hoede keken ze rond. Er was eigenlijk maar één mogelijkheid moet de slimste van het stel hebben gedacht en liep rechtstreeks naar de deur toe. Achter de deur stond je echt in het stik donker en aan de andere kant van de deur was de TL verlichting volop aan. De junk die namens de rest van het schorrie morrie even ging kijken had de deur inmiddels bereikt. Zoals ik aan de ene kant van de deur naar buiten stond te kijken keek hij naar binnen. Zonder overdrijven keek hij mij op een afstand van minder dan twintig centimeter recht in mijn ogen. Ik dacht niet bewegen Jan, stil blijven staan. Hij stond zo dichtbij dat ik zijn adem bijna kon ruiken. Hij bleef me op die korte afstand recht aanklijken en ik dacht nou ja het was een leuke postplek, maar nu is ie stuk. Tot mijn verbazing hoor ik de drugsgebruiker tegen een dealer zeggen: "je kan hoor, want hij is er niet". De dealer werd gepakt en de postplek bleef intact. 
|
