Destijds namen we alle aangiften nog op. Om de rechercheur niet te belasten, hadden we zgn. invuloefeningen. Die hadden we voor de simpele feiten. Ze waren er in het Engels, Frans en Duits en voor de diefstal uit auto en eenvoudige diefstal. Het slachtoffer kon de aangifte in zijn/haar eigen taal invullen en de rechercheur hoefde het alleen maar even na te kijken, te ondertekenen, er een stempel op zetten en een afschriftje mee te geven. Klaar was Kees. Volgende! Het jaar weet ik niet maar het was in de zomer. Prachtig warm weer en dan weet je het wel. Luchtig, schaars geklede dames op het Damrak en de terrasjes waarbij je toen prachtig weg kon dromen. Komt er zo'n dergelijke dame de afdeling op en wil aangifte doen van diefstal. Bleek een Duitse te zijn. Volgens mij had ze mijn leeftijd en eerlijk gezegd dacht ik toen bij mijzelf: nou, dan moet ik me maar behelpen met die van mij thuis. Een plaatje was het. Echt mijn type. Als ik toen niet getrouwd was had ik een poging ondernomen. Maar dat was niet alles: Onze Lieve Heer had haar goed bedacht met datgene wat mannen altijd aantrekt: de vestibule. Nederlands sprak en verstond ze niet, alleen Duits. Dus haar een invuloefening in het Duits aangereikt en aan een tafeltje gezet. Anders zag je ze nooit op de 1e kamer maar nu stond de aangifte kamer vol met collega-rechercheurs die zich aan het zoveelste Wereldwonder liepen te vergapen. Na het doen van aangifte teken ik de handel af en toch met een enigszins tevreden gevoel verliet ze de aangiftekamer met haar copietje van de aangifte. Ze was vervolgens het gesprek-van-de-dag. De lofuitingen mbt haar "voorkomen" waren niet van de lucht. Ongeveer een uurtje of zo later, komt er weer een stuk vrouwelijk schoon de aangiftekamer op. Bleek ook weer in de misere te zitten, alhoewel ik niet gehoord had waarvoor zij kwam. Het had de dubbelgangster van de eerdergenoemde Duitse kunnen zijn, zelfde kleding, haar enz. en hetzelfde rondborstige voorkomen. Tja, ik mankeerde (toen) nog steeds niets aan mijn ogen hoor. Ik was toen nog jong en onbezonnen. Omdat ik inmiddels wist dat mijn collega's er ook niet vies van waren, en die eerdere Duitse toch geen Nederlands sprak of verstond, riep ik enigszins met luide stem: "Jongens, daar heb je die meid weer met die grote ti.....n!" Draait dat mens zich ineens naar mij om en zegt op een toch wel beetje scherpe toon: "Pardon?" Ja en dan voel je je toch wel heel erg klein worden, begint het onder je oksels links en rechts te prikken en heb je het gevoel dat er boven op je voorhoofd een klein kraantje wordt opengedraaid. Ook schijnt het dat de kleur van je hoofd anders wordt (?) Met de nodige excuses enzovoort probeer ik de dame in kwestie duidelijk te maken dat ik het allemaal niet zo bedoelde en dat ik haar voor een ander aanzag. Met de staart tussen de benen ben ik vervolgens heel zachtjes de kamer afgeslopen en heb me toen stilletjes in een hoekje teruggetrokken. De ergste straffen schoten door mijn hoofd: een klacht of misschien wel de zak. Ik moet zeggen dat ik me nu niet bepaald prettig voelde toen op dat moment. Getuige van het "voorval" was o.a. ene G.v.S, ook al min of meer een Warmoesstraatfossiel. Regelmatig komt bovenstaande nog wel eens ter sprake, vooral als het over het vrouwelijke geslacht gaat. En ik ben dan even weer het lijdend voorwerp want wat is er nu leuker, leedvermaak toch? Overigens, ik heb nooit meer iets van de dame in kwestie gehoord.
|
