Aan de Warmoesstraat hadden we destijds ene Dries Z. die door ons van tijd tot tijd "Boer" werd genoemd. Volgens de overlevering was hij ergens zo uit de klei getrokken! Inmiddels is hij al wat jaartjes met pensioen. Dries was er nog eentje van de ouwe stempel: het maakte niet uit of je nou als verdachte binnenkwam of als getuige of aangever, iedereen moest "gedact" en gefotografeerd worden, want stel je nou eens voor: Je komt ergens bij een dood lijk en dan is het toch wel verrekte makkelijk als je aan de hand van zijn/haar vingerafdrukken er achter kon komen wie nu voor lijk speelde en een bijbehorende politiefoto was een dubbele check. Zo'n figuur was-ie, een gouwe maat! Wanneer het was weet ik niet meer, maar Dries had een zaak en daar kwam een dienstreis naar Duitsland uit voort. Dat soort reisjes waren voor ons, zeg maar, de krenten in de pap. Je was een paar dagen weg op de baas zijn kosten en of het nou Duitsland was of Curacao, maakte niet uit; als je maar op dienstreis kon (PS: Ik ben destijds niet verder gekomen dan Antwerpen). Dries was in zijn nopjes: 3 dagen naar Duitsland en ter gelegenheid daarvan had hij zich in het nieuw gestoken: nieuwe schoenen; nieuwe broek en een nieuw colbertje (misschien was de stropdas ook wel nieuw). Een rib uit zijn lijf zei-ie nog, maar ja, je moet toch goed voor de dag komen he? Ja toch? Daags voor vertrek kwam hij op het bureau, in zijn nieuwe outfit. Aan een ieder die het maar wilde horen werd verteld: Die BOER gaat op dienstreis, naar Duitsland en dan zag je hem grijzen. Maar dat grijnzen was hij gauw afgeleerd: ene Dirk J. op de afdeling had het idee gekregen om een beetje met schaar, Pritstift en ouwe faxberichten aan de gang te gaan. Van een ouwe fax van Interpol Wiesbaden werd de "kop" gepakt; uit een ander (duits) bericht weer een paar zinnen dat "etwas nicht mehr notig war" enz. enz. Nadat Dirk het epistel in- en op elkaar had geplakt, werd daarvan een copietje gemaakt en je kon het verschil niet zien; het leek allemaal heel echt. Wat leek echt? Nou, van Interpol Wiesbaden was het bericht ontvangen dat "Herr Z. nich mehr notig war und das Er herzlich bedankt wurde fur seine Bemuhungen (und so weiter, und so weiter)". Met rood hoofd, stoom uit de oren zagen we hem naar de kamer van de Chef Recherche, Commissaris J. benen. Wat hij niet in de gaten had was dat hij in zijn kielzog gevolgd werd door bijna de gehele afdeling. We waren natuurlijk reuze nieuwsgierig wat hij de commissaris te vertellen had. O ja, de "onheilstijding" uit Duitsland werd bijna in zijn knuist vermalen. Op de kamer van de commissaris gooide Dries al zijn woede eruit: waar die M.... de gore moed vandaan haalden om 1 dag voor vertrek de hele zaak af te blazen. Wat dachten ze wel niet wat zijn nieuwe kleding en schoenen hadden gekost? Wij stonden met een paar man buiten de kamer van de commissaris te schuddebuiken van het lachen. Dries bemerkte ons en uiteindelijk drong het tot hem door dat hij gelummeld was. Lachend als "een boer met kiespijn" liep hij terug naar de afdeling, zachtjes vloekend dat we van die klerelij...., schoften en dergelijke waren. Ja, het was echt lachen in die tijd, daar aan de Warmoesstraat. 
|