Auteur:
Franck van Dooren
Jaar: onbekend | Dirk |  |
Assistentie
surveillance: Een onderdeel van de basisdiensten is het rijden in de surveillance
auto en het wachten op een opdracht van kamer 14 via de mobilofoon, danwel van
het eigen district/wijkteam via de portofoon. Uiteraard zijn ook de eigen ogen
en oren gericht op wat er zich in de direkte omgeving afspeelt.
Een van
de opdrachten is de "aanrijding met (letsel)" waarbij Kamer 14 meestal
toestemming geeft tot het gebruik van zwaailicht en sirene, gevolgd door het gebruikelijke
tafereel: een laagvliegende VW-Golf richting plaats des onheils.In
dit geval ging het iets anders.
Het was een zonnige ochtend in het Centrum
van Amsterdam en ik bestuurde de 213, de surveillanceauto van de Warmoesstraat.
Naast mij had ik een jonge diender die aan mij was toegevoegd, teneinde wat van
de "oude man" te leren.
Wij reden op de Prins Hendrikkade en werden
op de hoek met de Nieuwezijds Voorburgwal door een passant tot stilstand gezwaaid
hij vertelde dat er bij de Westelijke onderdoorgang een auto werd opengebroken
door een junk op een fiets.
Uiteraard was dit niet tegen dovemansoren
gezegd en snel gingen wij die kant op. Nu kan je vanaf de PH-kade eerdergenoemde
locatie bekijken en inderdaad, het leek er op dat in één van de
geparkeerde auto's op de Westelijke Toegang zich mogelijk iets dubieus afspeelde.
Auto gekeerd en richting genoemde locatie gereden. Toen we in de buurt kwamen,
kwam er een jongeman uit de auto en begaf zich gehaast naar een opoefiets en fietste
met gezwinde spoed in de richting van het CS, daarbij ons tegemoet komend.
In
het voorbijgaan herkende ik deze man als de heroine/cocaine verslaafde Dirk.
En
het leek erop alsof er onder de kleding van Dirk iets redelijk zwaars verstopt
was.
Dirk had ons uiteraard in de gaten en verhoogde zijn snelheid. Bij
de auto waar Dirk vandaan kwam aangekomen, zagen wij direkt dat een van de zijruiten
was verbroken.
Ik stopte en keerde het voertuig en stelde de achtervolging
in, gebruik makend van zwaailicht en sirene. Via de dakmegafoon sommerden wij
Dirk te stoppen, alwaar hij geen gehoor aan gaf. Bij de halte van tramlijn 1 reden
wij naast hem en Dirk maakte geen enkele aanstalte om te stoppen, alhoewel hij
moest weten dat hij een hopeloze strijd streed.
Ik gaf hierop nog een snuifje
gas, reed hem voorbij en bracht mijn voertuig voor hem tot stilstand. Dirk was
kennelijk zo gefocust op zijn zijn enige ontsnappingsmogelijkheid, dat hij zonder
te remmen op mijn voertuig inreed en met een fraaie boog op de trambaan belandde.
Tijdens de landing verloor hij zijn buit, een autoradio-cassette speler. Dirk
werd aangehouden en met fiets en buit overgebracht naar het bureau.
In
het bureau klaagde Dirk over zijn linkerarm/pols en een ambulance werd opgeroepen
om zijn klachten te onderzoeken. Ambulancepersoneel wilde nader onderzoek en Dirk
werd onder begeleiding van mij ingeladen en afgevoerd naar het OLVG. Daar wilde
de behandelende geneesheer dat Dirk bleef voor rontgenonderzoek. ik belde met
de brigadier-wachtcommandant en die besliste dat er geen bewaking bij Dirk bleef
tijdens het geneeskundig onderzoek.
Ik kreeg een lift terug naar het bureau
en ja... je raadt het al…. Dirk had zichzelf direkt uit het ziekenhuis ontslagen
en was verdwenen.
Lang duurde dat niet, Dirk's naam werd op de telex gezet
en hij werd de volgende dag binnengebracht en alsnog afgehandeld terzake diefstal
met braak.
Mijn collega en ik werden ontboden bij de districtschef, commissaris
Dorst, die ons een mondelinge teveredenheidsbetuiging toekende voor de direkte
en adequate assistentie verlening in deze zaak.
…..En Dirk?
Ik
heb hem niet meer in de buurt gezien nadat hij tot detentie was veroordeeld.
|