Mijn eerste kennismaking met D-2 was niet zoals bovenstaand zou doen vermoeden in 1984. Eerder werkte ik in de periode van 1977-1983 als Marechaussee aan de brigade Amsterdam-Haven. Toen mijn dienstverband daar aanving, was een van mijn mentoren Ed B. ('Schele Ed', zoals velen hem kende). Ed vroeg overplaatsing aan naar de Brigade Amsterdam Bijstand en na een initiele tijd op het Posthuis Overtoom werd hij geplaatst op D-2 Warmoesstraat, dienstgroep 4. Eind jaren '70 begin '80, tijdens een nachtdienst op de haven als Hoofd Doorlaatpost, kreeg ik te horen dat Ed een nachtdienst draaide op de Warmoesstraat en besloot ik Ed met een bezoek te vereren. Bij aankomst bleek Ed binnen te zijn en gaf hij mij een rondleiding door het bureau. Na de rondleiding zaten wij aan de koffie in de wachtkamer. Tijdens de koffie werden wij luidruchtig geinterruppeerd door de intercom: "Assistentie collega Zeedijk". Ed sprong van zijn stoel en rende de wachtkamer uit naar de centrale hal. De brigges stond achter de balie met een arm vol lange latten en dienders verschenen uit alle hoeken en gaten, renden langs de balie, gristen een lange lat uit de brigges' arm en snelden naar buiten. De Brigges keek mij aan en riep: "kom-op, je hebt een uniform aan. Pak een lat en volg de rest". Dit was niet tegen dovemans-oren gezegd en na een lat te hebben gepakt was het in volle sprint achter de rest aan richting Zeedijk. Wat er precies was voorgevallen op de Dijk dat deze melding was doorgegeven? Geen idee. Maar het is iets dat mij altijd is en zal bijblijven en een van de doorslaggevende redenen dat, toen ik overstapte naar de Politie, ik als eerste voorkeur D-2, Bureau Warmoesstraat opgaf als plaats van tewerkstelling. Vele assistentie-collega's hebben deze eerste kennismaking gevolgd en wie er ook om vraagt en waar het ook is, nooit heb ik enige collega gezien die niet op deze magische woorden reageerde met een 100% of meer inzet. 
|