`Axel` was mijn hond, een stokhaar Duitse herder. Voor de insiders, een VH 3 hond. Getraind bij kringgroep de Hoofdstad, aan de Spaarndammerdijk bij begraafplaats Barbara. In die tijd woonden we in Slotermeer, achter het bureau Lodewijk. Het was in de zomerperiode en ik was van plan om na mijn dienst richting Apeldoorn af te reizen voor een week-end feest, Jazz in the woods, bere gezellig met allemaal bandjes in de plaatselijke kroegen. Ik had destijds als vervoermiddel een Renault 16 TX, pas aangeschaft en ik was er dan ook bijzonder zuinig op. Een voordeel was dat de achterbank op een bepaalde manier werd weggeklapt, de rugleuning ging omhoog en werd met bandjes aan de handgrepen naast de achterportier opgehangen. Voordeel was dan dat er grote laadvloer vrij kwam. Mijn vrouw was reeds s`middags met de trein afgereisd en ik zou, met een paar uurtjes v v o ( vrij voor overuren) na mijn dienst die kant op komen. Ik had mijn auto op het Beursplein, dat was toen nog een parkeerplaats, geparkeerd en Axel zou een paar uurtjes in de auto blijven. Ik had hem al een keer uitgelaten dus er was niets aan de hand, trouwens, Axel beschouwde de auto als zijn persoonlijk domein, dus me echt zorgen maken, deed ik niet. Ter verkoeling had ik beide voor-portier-raampjes op een kier van zo`n 15 centimeter open laten staan. Nu was het Beursplein een vrij donkere parkeerplaats en zeer geliefd bij het autokrakers gilde. Bij het parkeren van mijn auto had ik reeds een paar mannen van de ` doelgroep` waargenomen, maar die hadden mij herkend en maakten een grapje over mijn auto, makkelijke prooi en dat soort zaken. Ik heb ze op dat moment vriendelijk toegelachen en ze een prettige avond gewenst. Omstreeks 20.00 uur, kwam een van hen aan de balie en vroeg waar agent Jan was, er had namelijk een junk aan zijn auto gezeten. Dit was niet helemaal goed gegaan want er zou een hond in de auto hebben gezeten die de junk in zijn onderarm had gebeten. De melder had op afstand toegekeken hoe de man een paar keer om mijn auto was gelopen. Hij had Axel niet gezien vanwege de omhooggeklapte rugleuning en de zwarte beharing op de rug van de hond. Op een gegeven moment zag hij zijn kans schoon en stak zijn arm door de opening van het raam, hij zocht de ronde knop van de ontgrendeling van de portieren. Kennelijk kon hij deze niet zo gauw vinden en heeft Axel hem behulpzaam bij de onderarm gepakt om hem naar de knop te geleiden. De junk schijnt het hele Beursplein bij elkaar geschreeuwd te hebben en toen hij zich eindelijk had weten te bevrijden was hij hard weggerend. Toen ik later bij mijn auto kwam zat de gehele linkervoorruit onder het kwijl en slijm. Cassettebandjes lagen door de hele auto en Axel keek mij bijzonder triomfantelijk aan. Hierop heb ik mijn auto voor het laatste uurtje even voor het bureau geparkeerd maar dat was ook geen succes vanwege de drukte op straat en in overleg met de brigadier ging mijn v v o dus iets eerder in. Axel heeft van mij een VIP behandeling gehad! 
|