Auteur: Mos Florie jaar: jaren '80

100 kilo

Op een late avond in de jaren 80 kreeg ik als explosievenverkenner van de meldkamer de opdracht te gaan naar de parkeergarage van de Bijenkorf.
Daar zou een auto staan met een Engels kenteken. Er was informatie binnengekomen dat zich in deze auto explosieven zouden bevinden en ik mocht dat gaan onderzoeken.

Samen met mijn maat en voormalige mentor Cor, ouwe Nol voor de intimi, gingen wij naar de aangewezen plek alwaar we inderdaad bedoeld voertuig aantroffen.

Een Engels voertuig, explosieven?, IRA? Voorzichtigheid geboden dus. Na rijp beraad besloten we de kofferbak van de auto met de nodige voorzichtigheid open te maken.

Bij het klikje, ten teken dat de kofferbak open ging, bonsde onze harten stevig in de keel maar een explosie bleef uit. Logisch anders had ik dit verhaal nooit kunnen vertellen.

Uiterst voorzichtig, met het oog op eventuele boobytraps, opende ik de klep van de kofferbak. In de kofferbak troffen we een vijftal tassen aan en kwam ons een wee-ige lucht tegemoet.
Explosieven?
Met onze kennersblik en neuzen kwamen we al zeer snel tot de conclusie, dat we hier niet met explosieven te maken hadden maar met een grote hoeveelheid (100 kilo) hasj van zeer goede kwaliteit. Na het voertuig verder nog gecontroleerd te hebben op explosieven lieten we de auto en hasj overbrengen naar het hoofdbureau voor nader onderzoek.

Voordat we de parkeergarage verlieten, vertelden we de dienstdoende bewaker, dat de auto door ons was inbeslaggenomen.
Op zijn vraag of er explosieven in de auto waren aangetroffen deden we heel geheimzinning en beriepen we ons op ons ambtsgeheim. Hierdoor lieten we deze beste brave man enigszins in verwarring achter.

Zoals destijds gebruikelijk, ging het reguliere politieleven gewoon verder en na ons verhaal aan de collega’s verteld te hebben en een bakkie leut te hebben gedaan gingen we weer rustig verder met onze surveillance.

Omstreeks 02.00 uur schetterde het over de portofoon:”Mos, de bewaking van de Bijenkorf heeft in paniek gebeld. De eigenaar van die Engelse auto staat bij hem en wil zijn auto terug.”
Cor en ik keken elkaar verbaasd aan. We konden niet geloven dat de eigenaar zich had gemeld. Indien jouw auto met 100 kilo hasj door de politie wordt meegenomen ga je toch niet zeuren dat je je auto terug wilt hebben.
Zeker niet als Engelsman zijnde, waar de straffen voor bezit en handel van hasj vele malen hoger lagen dan in ons landje
.
Gelukkig bevonden we ons niet al te ver van de parkeergarage en in gestrekte draf (zij die Cor en mij kennen weten dat dit een zeldzaam moment was) begaven wij ons wederom richting de parkeergarage.

Van alle kanten hoorden we ook al toeters en bellen aankomen van collega’s die ook even kwamen kijken. Met een gerust hart liepen we de parkeergarage binnen en voor het hokje van de parkeerwacht stond een man. Er werd geen woord gesproken en voor hij het wist lag de man geboeid op de grond. Het bleek inderdaad de eigenaar te zijn van de auto. Trots als een pauw of als een beer met ….brachten we de verdachte over naar het bureau. Dit was al met al een leuke vangst.

100 kilo hasj met een verdachte erbij. Gebeurde zeker niet alle dagen!

Na alles uitgebreid op papier te hebben gezet was de nacht weer voorbij en droegen we de zaak over aan Joop en Eric van de recherche.

Circa twee jaar later zijn Cor, Joop, Eric en ondergetekende nog voor deze zaak naar Liverpool geweest om als getuige te worden gehoord. Dat is echter weer een ander verhaal met leuke belevenissen geweest!