Auteur: Piet Middelkoop Jaar: december 2003	Majoor Bosshardt
Reactie Ton Stellaard	De Majoor en de Wet

Heb jij herinneringen aan het Leger des Heils in combinatie met het bureau?
Klik HIER om jouw ervaringen te mailen

Met "Majoor Bosshardt" werd met een heldere stem aan de andere kant van de telefoon beantwoord.
Nadat ik haar had uitgelegd wie ik was en wat ik wilde, spraken wij af op zaterdag om 12.00 uur bij haar thuis op haar 2-kamer appartementje in De Goodwillburgh (Serviceflat) in Amsterdam.

Ik wilde met haar praten over testimonials voor de website www.bureauwarmoesstraat.nl. Natuurlijk zou zij verhalen moeten kunnen vertellen over haar tijd op de Wallen.

Kerst in combinatie met de Warmoesstraat brengt mijn gedachten terug naar het Leger des Heils. Het was en is nog steeds vaste prik dat er op kerstavond een heilsoldaat binnen kwam om 'de stand' op te nemen.
"Hoeveel arrestanten?", was zijn vraag , en vervolgens werd voor elke arrestant een kerstpakketje van het Leger inclusief een Kersteditie van de Strijdkreet af geleverd. De Wachtcommandant zorgde vervolgens voor de verspreiding van de kerstpakketten onder de arrestanten
Het Leger zorgt er ook voor dat iedereen die op kerstavond werkt een presentje krijgt: ziekenhuis personeel, taxichauffeurs en agenten van politie. Een metalen koektrommel met afbeeldingen van de verschillende GoodWill centra in de binnenstad heb ik nog steeds thuis in een kast staan.

"12 uur is een prima tijd" vervolgde de Majoor "het is immers zaterdag en dan moet ik eerst douchen en daarna ga ik boodschappen doen op Rapenburg bij de supermarkt. Da's 5 minuten heen lopen, boodschappen doen en vervolgens weer 7 minuten terug lopen. Ik ben al 90 en loop niet meer zo snel!, tot zaterdag dan!"

Zaterdagochtend , even voor twaalf uur, op zoek naar een parkeergarage, zag ik een oude vrouw achter een rollator, gekleed in een blauwe jas, aan komen lopen.
Het was de Majoor! Snel een parkeerplaats gevonden en toen ik even later de centrale hal van het pand binnenstapte, stond zij te praten met de receptioniste. De blauwe jas die zij aanhad was opgesierd met het logo van het Leger des Heils.
Zij keek mij aan en zei direct: "Aha, U bent die meneer van de Warmoesstraat die met mij wil praten. Loopt U met mij mee door de tuin naar mijn appartement."

Daar loop je dan naast een dame op leeftijd die dik mijn oma had kunnen zijn door een binnentuin van de "Goodwillburgh", waar notabene een standbeeld van haar zelf staat.

"Ik heb de deur maar op een kier laten staan voor U, toen ik wegging, in het geval dat u vroeger zou zijn. Dan had u rustig binnen kunnen wachten in plaats van op de koude gang."
Nadat ik haar boodschappentas op het aanrecht had gezet "Nee, uitpakken doe ik straks zelf wel hoor!" liep ik het appartement binnen.

In het 2-kamer-appartement van de Majoor staat aan één wand vol met boeken in 2 boekenkasten. In deze Galerij zoals ze de boekenkasten noemt, stonden meerdere grote Kerstkaarten, onder andere van Beatrix en kinderen en Margriet en Pieter..... De rest van de kamer is gevuld met fotoboeken en veel verschillende wandversieringen in de vorm van borduurwerkjes, sculpturen, een Anton Pieck brandgeschilderd glas-in-lood tafereel en veel, veel foto's van de Majoor met verschillende bekende mensen.
Ik ontdekte zelfs een klein schilderijtje van Herman Brood.

"Hoe drinkt u de koffie? Ik zelf drink thee, maar dan maak ik voor U luie-vrouwen-koffie, een bakkie Nescafé."

"U bent agent van de Warmoesstraat en u wilt verhalen horen van mij over de Warmoesstraat en het Leger de Heils, toch?"
Ik kreeg meteen het boek "Met hart en Ziel", een folder van het Leger en een bedankkaart n.a.v. haar 90-ste verjaardag van haar.

"Zo , dan heeft u vast wat achtergrond-informatie"
Verbazend hoe helder van geest deze vrouw is, zij praatte honderduit en ik probeerde haar op het spoor van het internet te zetten. Nee, zij bracht geen tijd door met internetten. Al die techniek is niets meer voor haar. Al haar tijd ging, zoals zij gewoon is, op aan het geven van lezingen en bezoeken en ontvangen van mensen.

"Autorijden, doe ik ook niet meer, mijn autootje is wel net nog APK gekeurd, kijk maar hij, staat aan de gracht geparkeerd." Aan de gracht stond inderdaad haar donkerblauwe Pandaatje netjes geparkeerd"

Zij had zich voorbereid op dit gesprek en gaf aan dat zij 3 verhalen had die met de Kerst en met de Warmoesstraat te maken hadden.
Nadat ik de memorecorder aan had gezet, haar waterval van woorden is niet zonder enige kennis van steno te noteren, …, ging ik achterover zitten en luisterde aandachtig haar verhalen aan. Zonder ook maar van de hak op de tak te springen deed zij haar verhalen, alsof het gisteren gebeurt was.
Op mijn vragen omtrent een prostituee die achter de ramen werkte deed ik nogal wat omzichtig. Ik sprak immers met een 90-jarige vrouw en hoe omschrijf je dan bepaalde zaken?.... Dom, dom, zij was immers opgegroeid op de vierkante kilometer rondom het bureau Warmoesstraat, Op een vraag van mij, antwoordde zij: "Kijk die hoer in dat hoerenkastje had natuurlijk een pooier achter zitten".

Zo, dat probleem ook weer uit de wereld, ik kon in normale bewoordingen de dialoog weer op gang brengen.

Ze ging verder: "Toen ik 21 was en voor het eerst in die buurt rondliep, wist ik ook helemaal niets van die wereld. Ik weet nog goed dat ik Thee annex Publiek huis binnenkwam om de Strijdkreet te verkopen en dat ik de eigenaresse hoorde praten met een klant of hij een koude of een warme kamer wilde hebben. Voor een warme kamer moest hij dan 25 gulden neerleggen. De man wilde een warme kamer en ging weg. Ik zei nog tegen de eigenaresse als deze man een warme kruik wilde hebben voor 25 gulden, dat-ie dan beter naar het Leger kon komen. Daar was een beetje warmte in ieder geval goedkoper. En toen begreep ik dat je een vrouw die je nog nooit gezien had, zomaar in je bed kon krijgen. Ik heb wel wat geleerd in die tijd. In Amsterdam ben ik stuk wijzer geworden. "

"Ik heb altijd een soort van, nou ja vriendschappelijk wil ik het niet noemen,
maar een goed contact gehad met de politie van de Warmoesstraat. We kwamen ook wel op kerstavond binnen, maar namen van agenten uit die tijd ken ik niet meer. De enige die ik mij nog goed kan herinneren is die buurtagent, Joep, maar die werkt nu ook weer ergens anders."

"Mag ik een foto van u maken terwijl wij aan het praten zijn "
"Ja hoor ,als je het zelf maar doet, maar ik heb mijn uniform niet aan en moet ik nog een kammetje door mijn haar halen? Ik heb het vanmorgen nog wel gekamd."
In de boekenkast ontwaarde ik de foto van Peter Zonneveld uit 1965, waar zij met prinses Beatrix de strijdkreet heeft lopen verkopen en uiteindelijk in Hoppe werd herkend.
Nee, ze wist niet of de politieagenten van de Warmoesstraat op de hoogte waren van het geheime bezoek van Beatrix, maar het leverde wel een prachtig verhaal op over het kwijtraken van de politiemensen in burger die met hun meeliepen. Over dit verhaal later meer.

De tijd vloog en voor ik wist zat ik anderhalf uur verder in de tijd. Afwisselend met de Majoor door de kamer gelopen, gezeten en gekeken naar haar collectie Felicitatiekaarten die nog gearchiveerd moest worden en de belofte dat er nog een nieuw kastje gemaakt zou worden om die boeken in op te bergen….

Na een hartelijk afscheid, met onder mijn arm een pak appelsap, chocoladereep, een gesigneerd boek voorzien van sticker met gironummer van het Leger en natuurlijk de Kersteditie van de Strijdkreet, verliet ik deze bijzondere vrouw..